فردوسی زبان پارسی را زنده کرده است، اما در میان عوام باوری رواج دارد مبنی بر اینکه فردوسی در سراسر «شاهنامه» حتی از یک واژه عربی هم استفاده نکرده است. واقعیت این است که در شاهنامه 60 هزار بیتی، او تنها 800 لغت عربی به کار رفته است و این هم به ضرورت مضمون بوده و هم به دلیل علاقه فردوسی به واژههای پارسی و احیای زبان پارسی در روزگار نفوذ زبانهای ترکی و عربی در ایران که میرفت تا زبان پارسی را برای همیشه به فراموشی و نابودی بکشاند.